Kiedy będziecie czytać te słowa, w naszej parafii będzie trwać wizytacja kanoniczna. Cóż to takiego? Zgodnie z Kodeksem Prawa Kanonicznego wizytacja ta, zwana również biskupią, zobowiązuje biskupa diecezjalnego do wizytowania diecezji w całości lub częściowo, tak by przynajmniej raz na pięć lat zwizytować całą diecezję. Obowiązek ten spełnia osobiście lub przy pomocy biskupów pomocniczych. Po- przednia wizytacja w naszej parafii odbyła się znacznie wcześniej niż pięć lat temu. Nałożyły się na to różne okoliczności, w tym pandemia, która wstrzymała różne działania. Nasz dekanat, czyli jednostka terytorialnie obejmująca blisko położone parafie, jest wizytowana od stycznia przez biskupa Grzegorza Olszowskiego. Nasza parafia będzie ostatnią z wizytowanych. Trwa to tak długo, ponieważ nasz dekanat, zwany historycznie kochłowickim, w całej archidiecezji katowickiej jest największy. W jego skład wchodzi aż 12 parafii. Zasadniczo mieszczą się one w mieście Ruda Śląska, ale trzy (Makoszowy, Pawłów i Kończyce) należą do Zabrza. Ten podział wynika z granicy pomiędzy Polską a Niemcami w okresie przedwojennym, kiedy powstała diecezja katowicka. Obecne południowe dzielnice Zabrza przyłączone zostały do Polski, samo Zabrze – do Niemiec. Także liczba mieszkających i działających księży na terenie naszego dekanatu jest duża. Obecnie jest nas trzydziestu siedmiu, w tym proboszczowie, wikarzy, rezydenci, emeryci, kapelani, pracownicy naukowi. Od pierwszego stycznia bieżącego roku jestem dziekanem dekanatu kochłowickiego, do którego należą różne obowiązki z tym związane. W przypadku wizytacji jest to udział w pierwszym dniu odwiedzin biskupa i często także w mszy z bierzmowaniem.
Sama wizytacja to jednak nie tylko dwa, trzy dni obecności biskupa w parafii. To jest widoczne dla wszystkich. Biskup spotyka się z różnymi osobami i grupami. Zazwyczaj należą do nich grupy parafialne (dziecięce, młodzieżowe i dla dorosłych), rady parafialna i ekonomiczna, chorzy, pracownicy parafii, nauczyciele itd. Bardzo ważne są spotkania z wiernymi podczas celebracji liturgicznych. Biskup przewodniczy kilku mszom św., udziela sakramentu bierzmowania, głosi homilie, błogosławi chorych, dzieci, rodziny. To zasadniczo wiemy. Ale nie każdy wie, że wizytacja rozpoczyna się dużo wcześniej przed przyjazdem biskupa. W jaki sposób? Parafia jest kontrolowana przez różnych wizytatorów w różnym zakresie jej działania: sprawdzane jest życie duszpasterskie parafii, jej finanse, katechizowanie, stan techniczny wszystkich budynków należących do parafii, poziom muzyki kościelnej oraz stan naszego instrumentu, czyli organów. Wszystko poprzedzone jest przygotowaniem specjalnego sprawozdania przez proboszcza. Z tych wszystkich kontroli sporządzany jest specjalny protokół wraz ze wskazaniami do wykonania w najbliższym czasie. Z pewnością podzielę się tym wszystkim, co zostanie tam wpisane. Czego możemy się na pewno spodziewać? Przede wszystkim nakazu remontu, a raczej rekonstrukcji naszych organów. To coś, co, jak wiemy, „wisi” nad nami, tym bardziej, że nasze organy wpisane są do rejestru zabytków. Dlaczego rekonstrukcja, a nie zwykły remont? Bo poszczególne części obecnie kruszą się w dłoniach. Póki co życzmy sobie dobrej wizytacji oraz umocnienia nas w wierze przez biskupa.
ks. proboszcz Leszek Makówka
Jeśli ktoś myśli, że Kościół jest nudny, to się myli…
Ta książka to żywy dowód tego, że Kościół tworzą normalni ludzie, którym śmieszne sytuacje, gafy i przejęzyczenia zdarzają się bardzo często. I wbrew opinii wielu okazuje się, że poczucie humoru i dystans do siebie w Kościele są równie ważne, jak modlitwa czy pracowitość. „Czarny Humor, czyli o kościele na wesoło” to tytuł jednej z książek mojego ulubionego księdza – Piotra Pawlukiewicza i jego serdecznego przyjaciela – ks. Bogusława Kowalskiego. Pierwszy kontakt z księdzem miałam dobrych parę lat temu i praktycznie mam do dziś, słuchając jego kazań w internecie. Jeśli ktoś jeszcze o nim nie słyszał, to koniecznie trzeba nadrobić zaległości.
Pierwszy raz spotkałam się z taką książką, w której ukazane są kulisy kościelnej rzeczywistości na wesoło z dużym poczuciem humoru i dystansem. Nareszcie ktoś zebrał w jedno miejsce najciekawsze żarty, anegdoty i zabawne sytuacje z życia Kościoła. Książka jest super! Spłakałam się ze śmiechu, czytałam historię za historią… Nie mogłam się oderwać. Polecam.
Kim był ks. Piotr?
Ks. Piotr Pawlukiewicz (1960-2020) – rekolekcjonista, kaznodzieja, spowiednik, duszpasterz akademicki, autor książek. W dwóch słowach: legenda kaznodziejstwa. Uwielbiany zarówno przez młodzież, dorosłych, jak i osoby starsze. Gdziekolwiek się nie pojawiał, gromadził tłumy. Największe aule uniwersyteckie pękały w szwach przez studentów, którzy chcieli słuchać o… Bogu, czystości przedmałżeńskiej, odpowiedzialności. Rozpoczął w Kościele nowy sposób mówienia o wierze – bez nadęcia, patetyczności i nienaturalności. Mistrzowsko przekładał Ewangelię na życie, przytaczał wiele przykładów, miał życiowe podejście, a znakiem rozpoznawczym oprócz tego były także charakterystyczny głos oraz poczucie humoru. Jako pierwszy odważnie podejmował najtrudniejsze tematy, których bali się inni księża – seksualności, tożsamości kobiety i mężczyzny, wyjaśniania niezrozumiałych zasad religijnych, grzechów Kościoła. Dokonał tym samym przełomu. Nie bał się zapytać: „Czy kłóciłeś się kiedyś z Panem Bogiem?”, a na potwierdzenie, że czasami warto, przytoczył historię z siostrą zakonną, która w środku nocy, w pustym kościele wygarnęła Panu Jezusowi: „Ty Żydzie!”. Nie bał się także powiedzieć, że „Pan Bóg nie perfumy – nie musisz Go czuć”, a „najtańszym i najlepszym gabinetem kosmetycznym jest konfesjonał”. Bez problemu odpowiedział studentom, jak to możliwe, że „ksiądz zna się na seksie”. Starsze panie, przesiadujące godzinami w kościołach bądź słuchające nieustannie radia katolickiego, przekonywał z kolei, że mylenie roli żony z rolą siostry zakonnej to nie jest najlepszy pomysł na życie na emeryturze. W swoich konferencjach często odnosił się do psychologii. Był i jest ceniony oraz słuchany także przez ludzi niewierzących. Opowiada o życiu kościoła „z drugiej strony”. „Homilie Piotra są dowodem na to, że Pan Bóg nie jest nudziarzem”.
Podczas wywiadu dla telewizji głosił rekolekcje w wielu miastach Polski, a także dla środowisk polonijnych w całej Europie oraz w Stanach Zjednoczonych. Pomógł tysiącom osób odnaleźć drogę do Boga. Był i jest uwielbiany zarówno przez osoby młode, jak i starsze. Mistrzowsko połączył dar mówienia i głoszenia Ewangelii z poczuciem humoru. Podawał wiele przykładów z życia, co stało się jego znakiem rozpoznawczym. Ks. Piotr był autorem książek, audiobooków, kazań i konferencji. Swoim prostym językiem trafia prosto w serce. W przejrzysty sposób jest przedstawiona droga prowadząca do świętości, która wcale nie musi być czymś niedostępnym. Czyta (słucha się) błyskawicznie, a potem czuć niedosyt… Dobrze, że chociaż na YouTubie można jeszcze posłuchać jego kazań. Ja do nich na pewno wrócę. Ks. Piotr przez kilkanaście lat ciężko chorował. Niewiele osób o tym wiedziało, szczególnie w początkowych latach. Nie chciał o tym wspominać nawet najlepszemu przyjacielowi. Choroba Parkinsona, poważne problemy z kręgosłupem i inne schorzenia sprawiły, że bardzo cierpiał, ale z drugiej strony starał się nie narzekać i nie obciążać tym innych. Sobota, 21 marca 2020 roku, była trudnym dniem dla wielu osób. Ksiądz Piotr odszedł do domu Pana. Najbardziej zabolał mnie fakt, że ze względu na panującą pandemię nie miał godnego pogrzebu, na który tak bardzo przecież zasłużył. Pochówek był ograniczony do najbliższych członków rodziny i celebransów. Mszę pogrzebową odprawił kard. Kazimierz Nycz. Mogłam ją zobaczyć w internecie, gdzie żegnałam go ze łzami w oczach. Jego kazania na długo zostaną w mojej pamięci.
„Jest niepojętym paradoksem, że ten, który gromadził wokół ołtarza tłumy, ma nas na swoim pogrzebie zaledwie kilkoro”. kard. Kazimierz Nycz
Jeśli ktoś myśli, że Kościół jest nudny, to się myli…